Źródeł buntu Konrada z III części „Dziadów” należy szukać w kontekście wydarzeń historycznych i politycznych, jakimi były upadek powstania listopadowego i związane z nim szerzenie się aparatu terroru. Nonkonformizm wieszcza przekłada się na kreację romantycznego bohatera i z całą siłą ujawnia się w „Wielkiej Improwizacji”. Konrad-poeta zamknięty w więziennej celi podejmuje prometejską walkę z Bogiem, za swój naród, będący w niewoli. Buntuje się przeciwko martyrologii Polaków i ich zniewoleniu przez carski aparat terroru. Przeciwstawia się jednostkom przeciętnym, pełen pychy i egoizmu mówi: „Ja chcę mieć władzę, jaką Ty posiadasz, Ja chcę duszami władać, jak Ty nimi władasz”. Jego bunt zrodził się więc również z przekonania o własnej niezwykłości. Pełen egzaltacji monolog mógłby zakończyć się bluźnierstwem, gdyby nie omdlenie bohatera. Konrad to indywidualista i samotnik, a jego bunt ma charakter zarówno mistyczny jak i przyziemny. O uniwersalności dzieła Mickiewicza świadczy fakt, iż zakaz jego wystawiania na deskach teatru spotkał się w 1968r. z silnym oporem społeczeństwa i zapoczątkował tzw. wydarzenia marcowe, będące przejawem buntu wobec komunistycznej władzy.