Ze względu na kontekst historyczny można skonkretyzować bohatera lirycznego. Jest nim Stalin. Skupił wokół siebie „gromadę błaznów” czyli bezgranicznie oddanych pochlebców. Podmiot liryczny przeciwstawia się także zatraceniu norm moralnych. Uważa, iż postawa nonkonformizmu jest obowiązkiem poety: „Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta. Możesz go zabić. Narodzi się nowy.” Dzięki stylizacji biblijnej podmiot pełni rolę proroka broniącego prawdy. Przeciwstawia się złu, uosabianemu przez reżim totalitarny. Poprzez lirykę apelu poeta obarcza tyrana moralną odpowiedzialnością za popełnione zbrodnie. Miłosz wyrażał bezkompromisowe sądy i dobitnie dał wyraz swego buntu, ponieważ w 1950r. przebywał na emigracji, więc nie podlegał wpływom totalitaryzmu. Poeta utożsamia się jednak z rodakami, nękanymi prześladowaniami. Należy zwrócić również uwagę na ponadczasowość refleksji poetyckiej. Miłosz nie wyraża jedynie sprzeciwu wobec rządów konkretnego tyrana. Wskazuje on na ponadczasowość aparatu ucisku. Wzniosłym ideałom przeciwstawia antywartości. Jego bunt zrodził się więc z refleksji nad złem odwiecznie wyrządzanym ludzkości przez zbrodniarzy, do których skierowany jest ostatni dystych: „Lepszy dla ciebie byłby świt zimowy I sznur i gałąź pod ciężarem zgięta.” Wiersz Który skrzywdziłeś http://milosz.klp.pl/a-6254.html powstał w 1950 roku.