Z polskich impresjonistów warto wspomnieć o obrazie Władysława Podkowińskiego Dzieci w ogrodzie oraz o obrazie Józefa Pankiewicza Lato. W obu dziełach odnajdujemy cechy malarstwa impresjonistycznego, z którymi zapoznaliśmy się podczas omawiania malarstwa francuskiego.

O impresjonizmie można by powiedzieć, ze jest to „malarstwo pięknej pogody„.
I właśnie w obrazie Podkowińskiego blask słoneczny ożywia barwy delikatne, czubkiem pędzla malowanych rabat, krzewów i łanu zboża za płotkiem. I znów wrażenie głębi wywołane kolorem, światło, cień i radosne, jasne barwy.
Celem Pankiewicza w obrazie Lato nie było nic innego, jak ukazanie bujnej, puszystej roślinności w upalny letni dzień. Nie ma tu nawet śladu rysunku-płótno zdaje się utkane z drobnych punkcików, tworzących wspólnie jego zielono-złotą kolorystykę. I to nam wystarcza-odbieramy pełne, bogate wrażenie gorącego lata.

Impresjoniści odrzucali tematy mitologiczne i historyczne. Pragnęli uchwycić ulotność i zmienność rzeczywistości. Rezygnowali z konturów, modelunku i precyzyjnych szczegółów.
Uważaną za podstawę sztuki wyobraźnię, określali mianem „starej naciągaczki”. W zamian koncentrowali się na uważnej obserwacji natury. Nie tylko się w nią wpatrywali- byli naukowcami badającymi zjawiska wizualne. Zamiast podrabiać je w pracowni za pomocą modeli i szkiców, impresjoniści zabierali sztalugi i malowali na otwartym powietrzu (po francusku plein air).
Preferowali bardzo kolorowe, przesycone światłem sceny przedstawiające zwykłych ludzi, często bawiących się w wolne dni: pływających łódkami bądź wypoczywających na piknikach.
Impresjonizm kładł nacisk na wrażenie podmiotu percypującego (postrzegającego), ukazywał świat tak, jak on się w doznaniach zarysowuje; w krańcowych wypadkach ważne było nie to, jaka rzecz jest, ale jak się ją postrzega w danym momencie.
Nie chodziło o wskazanie przyczyn czy dotarcie do istoty, świat stanowił przede wszystkim zespół zjawisk, które w pewien sposób, na ogół tylko fragmentarycznie, ujawniają się poznającemu podmiotowi. W ujmowaniu przedmiotu na margines schodziła wiedza ogólna, jaką podmiot mógł o nim posiadać, wagę też traciły te jego charakterystyki, które kładły nacisk na właściwości stałe i niezmienne