Impresjonizm w literaturze i sztuce

Impresjonizm jest kierunkiem w sztuce, który wykształcił się we Francji w latach 70. XIX wieku, a na przełomie XX w. Upowszechnił się już w całej Europie. Był jednym z nurtów epoki zwanej w naszym kraju Młodą Polską. Założeniem impresjonizmu było przedstawienie świata takiego, jaki daje się ogarnąć zmysłami, jakim postrzega go artysta, a nie na podstawie tego, co o nim wie. Temat to kwestia drugorzędna, liczyło się wrażenie artysty. W powieści impresjonizm wprowadzał rozluźnienie kompozycji, w zakresie stylu wpłynął na opis, nadając mu subiektywny odcień polegający na wybieraniu i utrwalaniu szczególnych momentów czy ulotnych cech, stanów rzeczy i zjawisk. W liryce świat przedstawiony podporządkowany był podmiotowi lirycznemu, wymagał od poezji nastrojowości, kładł nacisk na walory brzmieniowe. Efekt ten osiągano poprzez nagromadzenie epitetów, używanie onomatopei, instrumentacji głoskowej czy synestezji. W malarstwie impresjoniści byli pierwszymi artystami, którzy wyszli ze swą twórczością w plener. Zazwyczaj tworzyli w oleju lub akwarelą. Obraz musiał być malowany bardzo szybko, w bezpośrednim kontakcie ze stale zmieniającym się wyglądem natury. Szybkość i żywiołowość tworzenia dzieła sprawia, że o trafności w komponowaniu decydowała nie refleksja, namysł, lecz szczególnie rozwinięty instynkt. Stąd obrazy nie są zbyt ambitne: często otwarte, sprawiają wrażenie migawek z oglądanej rzeczywistości, są jej wycinkiem niestanowiącym odrębnego świata. Wyczulenie oka wyłącznie na aspekt barwy i światła doprowadziło do marginalizowania sprawy kształtu, przestrzeni i bryły. Krawędzie przedmiotów są zatarte, często zlewają się ze sobą, przestrzeń jest spłycona, forma przedmiotu jest nieco spłaszczona.

About

You may also like...

Comments are closed.