Charakterystyczny dla młodopolskiej liryki, gdzie dominowały nastroje melancholijne i smutne, które nie miały końca, niczym wciąż padający deszcz.
Poeta doskonale wyraża w sposób pośredni nastrój, buduje go poprzez odpowiednie emocjonalne obrazy, a nie proste deklaracje stanów duchowych podmiotu lirycznego. Deszczowi zostaje przypisana wina, ze wywołanie nastroju melancholii i smutku. Deszcz jest ekwiwalentem uczuć, stanów psychicznych podmiotu, określa całą tonację utworu. To jest właśnie tak zwana psychizacja obrazu.
Krajobraz jest smętny, typowo jesienny. Krople deszczu biją monotonnie o szyby. Wszędzie jest tylko mrok, senne mary i mgły. Deszcz w tym wierszu podlega antropomorfizacji. On czuje, on wyraża uczucia, jest świadkiem biegu czasu, on widzi jak zmienia się chwila. I nad tym wszystkim płacze.
Staff tworzy obrazy, które mają świadczyć o tym, że życie ludzkie jest nieustanną wędrówką, że wszystko się zmienia, nieuchronnie zbliża się kres.
Poeta impresyjnie widzi senne mary, które snują się po pustkowiach, opłakują niespełnione życie „w dal ciemną, bezkresną, w dal szarą i mglistą„.
Na planie treściowym i ideowym nie znajdujemy w tym wierszu nic oryginalnego, nic nowatorskiego. Wartość utworu polega jednak na czymś innym, na wybitnych walorach artystycznych. Poeta znakomicie oddał nastrój chwili, monotonię padającego deszczu, uczynił z niej podstawę tworzonego w utworze nastroju ( z pewnością poprzez wyrazy dźwiękonaśladowcze i nagromadzenie epitetów).