Pulcheria Raskolnikowa w powieści ukazana jest, jako prosta kobieta, pełna wiary w talent i sukcesy syna. Za wszelką cenę stara się zdobyć pieniądze na jego kształcenie i utrzymanie w Petersburgu. Jest uosobieniem matczynego ciepła. Przedkłada nad własne potrzeby, potrzeby swojego pierworodnego. Kiedy przybywa do Petersburga, zastaje syna w bardzo złym stanie, chłopak mdleje, miewa halucynacje i majaczy, poza tym prezentuje wobec niej postawę wyjątkowo obojętną i chłodną. Raskolnikowa, nie chce zaakceptować prawdziwych przyczyn choroby syna, zbrodnia nie mieści się w jej systemie wartości. Nie potrafi więc, oswoić się z faktem, że jej ukochany syn jest mordercą. To wszystko doprowadza ją do choroby psychicznej, całymi dniami milczy lub wręcz przeciwnie, bez przerwy opowiada o swoim synu, planach i nadziejach z nim związanych. Obłęd ten stopniowo się pogłębia, aż wreszcie kobieta umiera. Tę samą bohaterkę Dostojewski ukazał także jako matkę Duni – siostry Rodiona. Pulcheria darzy dziewczynę równie wielką miłością, jak syna, chociaż popiera jej poświęcenie się dla dobra brata, czym ma być ślub z bogatym Piotrem Łużynem. Możemy wywnioskować zatem, że to nie córka była „oczkiem w głowie” pani Raskolnikowej, i że to nie jej przypadła rola „gloryfikowanego dziecka”. Mimo tego, że to właśnie Dunia przebywała stale z matką i, że to ona otaczała ją opieką, podczas gdy syn odnosił się do niej nad wyraz oschle. Nie możemy jednak stwierdzić, że Rodion nie kochał matki, on po prostu zatracając swoją moralność, zatracił też zdolność do okazywania uczuć. Nie była w stanie nawet, wywrzeć na nim wrażenia wieść o jej śmierci