Przedwiośnie streszczenie

Autor przedstawia tutaj obraz rodziny Baryków – Cezarego , jego ojca Seweryna i matki Jadwigi. Barykowie, ze względów finansowych osiedlają się w Baku w Rosji. Są to jednak ludzie oddani ojczyźnie i przepełnieni tęsknotą za nią. Postanawiają zatem, pielęgnować polskość w swoim jedynym synu. Na obczyźnie wiedzie im się dobrze, do momentu, aż pan Seweryn nie wyrusza na wojnę, spełnić swój obywatelski obowiązek. Wówczas rodzinna idylla zostaje przerwana. Czarek wraz z matką odprowadza go na statek, a później zmienia się w zupełnie innego człowieka. Nie odczuwa żalu z powodu wyjazdu ojca, zamiast tego cieszy się daną mu teraz swobodą. Całe wakacje włóczy się z chuliganami, później w szkole wchodzi w konflikty z nauczycielami i wagaruje. Nie zwraca zupełnie uwagi na to, co wtedy czuje jego matka. Na to jak o niego drży i nieudolnie stara się zatrzymać go w domu, a gdy śpi czuwa nad jego łóżkiem. Już w tym miejscu Żeromski prezentuje główne cechy Jadwigi jako matki. Jest troskliwa, oddana, kochająca. Syn jest jej oczkiem w głowie i jedynym sensem istnienia, poza tym głównym punktem scalającym jej małżeństwo. Warto wspomnieć tutaj, iż Jadwiga nie chcąc sprzeciwiać się rodzicom wyszła za człowieka, którego nie kochała. Pozostała mu mimo tego lojalna i oddana. Powracały do niej jednak myśli o niespełnionej miłości do Szymona Gajowca, zwłaszcza wtedy, gdy ponosiła klęskę, jako matka, nie umiała radzić sobie z synem i jego upodobaniami komunistycznymi. Cezary ranił ją, a ona mimo tego wciąż okazywała mu miłosierdzie i była zdolna do największych poświęceń by zapewnić mu jak najlepszą egzystencję. Kiedy Czarek doznaje „przebudzenia” jest za późno, jego matka już ciężko podupadła na zdrowiu wykonując przymusowe roboty. Syn, chce jej teraz pomóc, udaje mu się jednak jedynie zorganizować krótki pobyt w szpitalu, a gdy kobieta umiera – pochówek w pojedynczej mogile. Po jej śmierci młody Baryka po raz pierwszy doznaje poczucia samotności i tęsknoty. Często odwiedza jej grób, tłumacząc umarłej zawiłości rewolucyjnej ideologii.

Zwrot akcji następuje, gdy Cezary podczas pracy przy uprzątaniu zwłok, po wojnie ormiańsko-tatarskiej, spotyka swojego, tak dawno zaginionego ojca. Seweryn Baryka mówi mu, że przybył, by odnaleźć rodzinę. To, co widzi, nie sprzyja jednak optymizmowi. Jego syn żyje w skrajnej nędzy, żona zaś spoczywa w grobie. Od tej pory jedynym celem Baryki staje się nakłonienie Czarka na wyjazd do Polski. By go zachęcić opowiada mu fikcyjną historię o kuzynie lekarzu-wynalazcy, który buduje w Polsce szklane domy, będące fundamentem nowej, pozbawionej problemów społecznych i ekonomicznych cywilizacji. Opowieść przynosi oczekiwane skutki, Cezary zachęcony wizją lepszego świata i pełen szacunku dla ojca, wyrusza wraz z nim w podróż do ojczyzny, Sewerynowi nie udaje się jednak dotrzeć do celu. Tuż przed granicą umiera. Kiedy chłopak staje na ojczystej ziemi, uświadamia sobie, że cała historia o szklanych domach, była zmyślona. Mimo to nie ma tego ojcu za złe, rozumie, iż okłamał go z miłości do niego i ojczyzny. Barykowie na pewno byli ludźmi, dla których los syna był rzeczą najważniejszą. Oboje gotowi byli do wszelkich poświęceń dla jego dobra. Żeromski szerzej prezentuje tutaj obraz matki, sądzę jednak, że ojcu tak samo zależało na Czarku, musiał on jednak porzucić rodzinę, dla służby wojskowej. Istotną kwestią pozostaje postawa Czarka, jako syna. Uważam, że mimo swoich dosyć kontrowersyjnych poczynań, kochał obojga rodziców i chciał ich dobra. Rodzinę Baryków definitywnie można uznać, za przykład rodziny tragicznej, której bohaterowie mimo darzenia się wzajemną miłością ponoszą klęskę.

About

You may also like...

Comments are closed.