Demeter była przez wszystkich czczoną boginią plonów, dającą życie całej naturze. Wraz z Zeusem miała córkę – Persefonę, zwaną Korą. Pewnego dnia zostawiła dziewczyną na łące pod opieką nimf, bezwzględnie zakazując jej zrywania narcyzów, które były kwiatami zwodniczymi, poświęconymi bóstwom podziemnym<–2–>. Mimo to Hadesowi – władcy podziemia, od dawna zakochanym w Korze, udało się zwabić ją właśnie tym kwiatem. Dziewczyna zerwała go, po czym trafiła do Tartaru. Zrozpaczona Demeter wszędzie szukała córki, lamentowała ukrywając się przed ludźmi. Jej zachowanie było typową reakcją matki, która straciła dziecko. Bogini cierpiała, a wraz z nią cierpiała cała natura. Na Ziemi zapanowały susze, będące przyczyną nieurodzaju. Może nasuwać się stwierdzenie, że Persefona sama sobie była winna, gdyż nie usłuchała zakazu swojej kochającej matki, ale dla jej rodzicielki nie miało to większego znaczenia. Jedynym jej celem było odzyskanie córki, dla którego była zdolna zrobić wszystko. Cały mit kończy się szczęśliwie. Zeus występuje tu w roli mediatora, odnajdującego wyjście niekrzywdzące żadnej ze stron. Zgodnie z postanowieniami kompromisu, część roku Kora miała spędzać w Tartarze, a część wraz z Demeter. W rezultacie światu zostaje przywrócona harmonia, wszystko odżywa. Na Ziemi może panować, więc wiosna i lato. Jesień i zima przypadają natomiast na okres pobytu Kory w Tartarze. Wówczas świat smutnieje, traci barwy i otacza się szarością, co jest wyrazem tęsknoty bogini. Wzór rodzica zaprezentowany w tym micie, łączy w sobie wiele rodzicielskich rozterek związanych z nieposłuszeństwem dzieci i ponoszeniem konsekwencji za czyny swoich pociech. Ceną, jaką zapłaciła Demeter za nieroztropność i brak posłuszeństwa Kory było cierpienie i tęsknota.

http://mitologia.klp.pl/a-7279.html