Mistrzem poetyckiej i nastrojowej impresji był Kazimierz Przerwa Tetmajer, który w swych wierszach postrzegał przyrodę jak patrzy na nią malarz impresjonista. Jest on nie zrównanym kolorystą, twórcą poetyckich pejzaży o niezwykle kolorystycznej rozmaitości. Przykładem tego jest wiersz „ Melodia Mgieł Nocnych” http://przerwa-tetmajer.klp.pl/a-6315.html. Utwór ten to szczególne połączenie liryki sytuacyjnej Z elementami wyznania. Formalnie utwór stanowi typ liryki bezpośredniej o czym świadczą formy czasowników użyte w pierwszej osobie „nie budźmy” „pląsajmy” „pijmy” itp. Sygnalizuje jednocześnie, że mamy do czynienia z podmiotem zbiorowym. Są nim mgły, które toczą ze sobą rozmowę. Ulegamy nastrojowi wyjątkowej i niezwykłej chwili. Środkiem artystycznym, który spaja doznania w jedno wrażenie, jest synestezja. Utwór stanowi prawdziwą i kunsztowną konstrukcję wrażeń odbieranych różnymi zmysłami, składających się na jedyny w swoim rodzaju nastrój, który stanowi materie poetycką wiersza.

Ożywione mgły, rozmawiając ze sobą, dokonują prezentacji krajobrazu. Pejzaż górski pogrążony jest w mroku, mgły zasnuwają zbocze górskie, panuje spokój i cisza, słychać tylko lekki szmer potoków i szum drzew<–4–>. Przez mgły przebija się światło księżyca oświetlając góry jezioro i łąkę. Odbiorca staje się widzem niezwykłego spektakularnego widowiska natury, które jest ulotne i nie powtórzy się już nigdy dokładnie w takiej konfiguracji barw ,dźwięków i woni. Bo przecież kwiaty mogą pachnieć inaczej ,mniej lub bardziej intensywniej, szum lasu może ucichnąć, a błękit jeziora wyblaknąć. Wszystko zależy od natury, a także od artysty który kreśląc impresjonistyczny pejzaż wyraża tylko swoje subiektywne odczucia.

Szczególny charakter temu utworowi nadają efekty dźwiękonaśladowcze budują one ciekawą warstwę brzmieniową wiersza. Potoków szmer szum limb, szept w borze, puszyste pierza sów, to celowe zastosowanie instrumentacji głoskowej, które w sposób szczególny buduje efekt wizualno malarski. Sformułowanie ciało przeźrocze tęczą blasków nasyca w poetycki sposób oddaje obraz rozmywających się ulotnych kształtów postaci-przeźroczystych, jakby niematerialnych ,wypełnionych subtelnym światłem, lśniących ledwo uchwytnymi barwami tęczy.

Subtelność dźwięków współgra z kolorystyką. Dominują kształty nie ostre, mgliste, rozmyte przesycone odblaskiem księżyca przeźroczyste. Obraz przedstawiony w wierszu przypomina sen- pejzaż jest nieostry ,zmieniający się. Wiersz nie ma wyraźnego początku ani zakończenia, możemy więc tu mówić o kompozycji otwartej. Oto usłyszeliśmy fragment nie kończącej się melodii, jest to sugestywny opis górskiej nocy, wypełnionej tajemniczym pięknem.