Podsumowując moje rozważania, źródeł buntu jest niemalże tyle ilu buntowników. Przykłady literackie przeze mnie ukazane wskazują na ich różnorodność. Silny sprzeciw może mieć swój początek w wydarzeniach osobistych, ale także może być rozpatrywany w kontekście historycznym. Często postawę nonkonformistyczną kształtuje również otoczenie. Stworzone przeze mnie portrety buntowników są oczywiście uproszczone, gdyż bunt to zjawisko złożone, które z założenia nie podlega usystematyzowaniu. Dowiodłam również, iż nie jest on wyłącznie domeną ludzi młodych. Wokół tematów z nim związanych panuje wiele stereotypów, a każda epoka literacka dostarcza nowych powodów do sprzeciwu. Jednak czynnikiem łączącym wszystkie postawy jest fakt, iż bunt to podstawa do rozwoju nie tylko społeczeństwa, ale przede wszystkim jednostki. Buntownicy XXI w. mają utrudnione zadanie. Muszą szukać nowych sposobów na wyrażanie swoich poglądów aby móc uchodzić za ekscentryków. Pytania co będzie dla nich źródłem buntu i kto tak naprawdę może za podmiotem lirycznym z wiersza St. Grochowiaka „Święty Szymon Słupnik” powiedzieć „Powołał mnie Pan na bunt” pozostają wciąż otwarte.