W eseju filozoficznym pt. „Człowiek zbuntowany” Albert Camus https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1957/camus-facts.html nazywa bunt momentem, w którym w człowieku zwycięża jego idea, w którym on sam jednostkowo się wyzwala, co pozwala mu na sprzeciw. Żaden myślący człowiek nie potrafi przejść obok zła, obłudy, fałszu obojętnie. Przeciętni ludzie powiedzą niesprawiedliwości „nie” i na tym kończy się ich sprzeciw. Ale tylko niektórzy zdolni są do prawdziwego buntu, podejmują konkretne działania, które dla nich są ostatecznością i nie potrafią żyć bez swej pięknej idei zmieniania otaczającego nas świata na lepsze. „Człowiek, aby istnieć musi się buntować” – pisze Camus.

Bunt jest odwiecznym elementem życia człowieka. Ma także wiele twarzy. Od zarania dziejów uciśnieni ludzie sprzeciwiali się władzy, niesprawiedliwości społecznej, Bogu i religii czy innym ludziom. Bunt przez który przeszedł w życiu każdy z nas to bunt przeciwko rodzicom wynikający z konfliktu pokoleń. Bunt zawsze zrodzony jest z cierpienia, ucisku lub niezgody na otaczający świat. Zawsze wnosi jakieś zmiany, stwarza nową jakość nawet jeśli nie prowadzi do poprawy to otwiera innym ludziom oczy na daną sprawę, którzy być może zastanowią się nad własnym życiem i pojdą drogą jaką obrał sobie pierwszy buntownik: „Wiele kamieni wywołuje lawinę, pojedynczo żaden”-śpiewa jeden z najbardziej buntowniczych zespołów polskiej sceny niezależnej Włochaty.

Najczęściej buntownikami są właśnie ludzie młodzi, dzieje się tak dlatego gdyż w fazie dorastania budzą się z pięknego snu dzieciństwa i widzą jak niedoskonały jest ten świat, pragną go zmieniać gdyż w ich życie jeszcze nie wkradła się bierność i rutyna. Ich protest wnosi powiew świeżości i entuzjazmu do „przestarzałego świata”. Bunt młodych jest zazwyczaj indywidualny i nieobliczalny, bierze się z potrzeby udoskonalania siebie i świata. Autorzy często przedstawiają rożne kreacje młodego buntownika w swych dziełach, oto kilka przykładów buntu młodego człowieka.